چند سالی است که از طریق فضای مجازی اقداماتش را دنبال می کنم، تمام وجودش عشق به 300 کودک کاری است که همه از طبقه ضعیف جامعه هستند و به جبر روزگار در خیابان ها دنبال لقمه نانی می گردند تا بتوانند با دستان کوچکشان باری از دوش خانواده بر دارند. راستی یادم رفت بگویم نامش نوید است پسری قد بلند که با وجود جوانی، شانه های مردانه اش بار مسئولیت ارتباط و نگهداری این خانواده ها را در موسسه مردم نهاد نهال مهر و دوستی که بعنوان برترین در سطح کشور شناخته شده بر دوش می کشد.
* نمی دانم مدیران شهری بغیر از زمان انتخابات یا گرفتن عکسهای یادگاری برای تحت تاثیر قرار دادن افکار عمومی چه زمانی گذرشان به خلوت کودکان کار می افتد، کودک کار خیلی زود بزرگ می شود، اعتماد برایش سخت است چون سیلی روزگار هر روز محکم تر از روز قبل بر صورتش می نشیند و این امر برای مدیران شهری قابل درک نیست.
* در جلسه رونمایی از پوستر جشنواره بین المللی کودکان و نوجوانان وقتی دیدم مدیریت شهری دو ردیف را به این کودکان اختصاص داده، خوش باورانه خوشحال شدم هر چند که برای رزومه سازی و گرفتن عکس و فیلم هم باشد باز هم لحظاتی این کودکان خودشان را با کودکان عادی یکی دیدند.
زمانی که مجری از کودکان نوید خواست که برای رونمایی به سمت جایگاه بروند، مانند یک پدر مضطرب برخواست با یک دست در جیب و نگاهی نگران که مبادا به کودکانش بی حرمتی شود، کودکانش با شیطنت های خاص آرام نمی گرفتند، رو به من کرد و گفت زهرا را می بینی، سر چهارراه آدامس می فروشد یک دقیقه نمی تواند یک جا بند شود در گوش دو خانمی که همراهش بودند حرفی را زمزمه کرد که باعث شد آن دو بانو به سمت کودکان بروند شاید برای لحظه ای به آرامش دعوتشان کنند. همانطور که غرق در صورت نگران او بودم، آهسته پرسیدم چه خبر؟ گفت: هیچ برای واگذاری موسسه های فرهنگی مناقصه گذاشته اند، منم شرکت کردم امیدوارم که بتوانم با توجه به برنامه هایی که دارم موفق شوم، گفتم با توجه به شغل و موقعیتی که داری خیلی راحت می توانی مهاجرت کنی، نوید چرا نمی روی؟ هنوز سئوالم تمام نشده بود که دخترکی شیرین از میان جمعیت خودش را به نوید رساند به زور قدش تا زانوی او می رسید، بوسه ای بر زانوان او زد و به سرعت دوباره بین جمعیت گم شد. نگاهی به من کرد و در جواب گفت کجا بروم با این بچه ها/
برنامه های فرهنگی، نوید مسائلی برای این کودکان شامل جلسه های مشاوره برای مادران، آموزش خیاطی و آشپزی،تامین بسته های معیشتی به مناسبت های گوناگون، مداوای کودکان بی سرپرست و بد سرپرست با کمک خیرین جامعه و هزاران برنامه دیگر است آن هم نه به منظور بهره برداری از افکار عمومی مردم و نه شامل زمان و مکان خاص می شود که او بتواند از آن بهره برداری صنفی و مالی برای خود داشته باشد این برنامه ها به صورت مداوم در این چند سال ادامه داشته است، پس از انتشار خبر واگذاری این پناهگاه کودکان کار به خواهر یکی از معاونان ارشد در شهرداری اصفهان که بر طبق صحبت گواهان این موضوع، رزومه ای معیشتی دارد نه فرهنگی و به ارائه بسته های حمایتی برای بعضی از مددجویان تحت حمایت خود می پردازد افکار عمومی ملتهب شد،
همین امر باعث گردید که معاون فرهنگی شهرداری اصفهان این واگذاری را مبتنی بر عدالت بنامد و عضو شورای شهر که بر طبق شنیده ها ارتباط نزدیکی با برادر این معاون مدیر کل شهردار دارد در صفحه شخصی خود با انتشار سکانسی از فیلم امام علی علیه السلام این دوره از مدیریت شهری را عاری از هر گونه فامیل بازی، و موارد تخلفی دیگر بداند، حال که دوره مدیریت خود را با حکومت مولای ما مقایسه می کنید پس حداقل به افکار عمومی جواب دهید: آقای معاون شهردار و آقای عضو شورای شهری که دم از عدالت و ضابطه مند بودن شهرداری می زنید:
*شمایی که می گویید برای حفظ کرامت کودکان کار از آنان در جشنواره دعوت شد بغیر از عکس و فیلم که رزومه خود را پرکنید، اعلام کنید چند بلیط سینما در اختیار این کودکان قرار گرفت؟
*شمایی که می گویید برای گرفتن خدمت به بقیه فرهنگسراها بروند، می دانید این کودکان بخاطر سختی های روزگار نمی توانند به کسی اعتماد کنند؟ هزینه ثبت نام در فرهنگسراها را از کجا تامین کنند؟کدام فرهنگسرا خدمات رایگان به این کودکان می دهد؟
* پس از تخریب اعتماد این کودکان در مورد مدیریت شهری، چه تضمینی وجود دارد با توجه به بستر خطرناک خیابان برای حضور این بچه ها ده سال دیگر شما با این عمل 300 کودک مجرم تحویل جامعه نداده باشید؟ چرا که برای زخم خوردگان جامعه اعتماد به مدیران بالانشین بسیار سخت است.
*توزیع بسته معیشتی هم خوب است ولی رد پای کدام یک از مدیران شهری خصوصا این دوره را می توان در آموزش مهارت های زندگی به این کودکان دید؟
*کدام افتخار را این دوره از مدیریت شهری در زمینه ساماندهی کودکان کار داشته غیر از مرکزی که طرح آن در دوره قبل مدیریت شهری بوده و فقط زحمت افتتاح آن با مدیریت امروز،که 300 نفر از این کودکان را با افتخار به فرهنگسراهایی پاس می دهد که صرفا شکل قارچ رشد کرده اند و برنامه خاصی جز اجرای برنامه های مناسبت محور ندارند؟
بدانید و آگاه باشید با اضطرابی که در این چند وقت به روح و روان این کودکان وارد کردید، شاهرگ اعتماد آنان با مدیریت شهری را قطع کردید.
نامی پرس آماده است که اگر برای هر کدام از این سئوال ها جواب داشتید در همین صفحه به اطلاع افکار عمومی برساند.
